I close my eyes

Hej!

W tą mroźną i śnieżną niedzielę wracam do was z kolejnym wierszem. Przyznam szczerze, że bardzo podoba mi się jego klimat. W zasadzie mimo że napisałam do tej pory już naprawdę wiele wierszy, to nie każdy jest tym wyjątkowym, o którym na pewno będę pamiętać, co nie zmienia faktu, że każdy jest na swój sposób unikalny i wartościowy. Tak, czasem zapominam nawet o istnieniu jakiegoś wiersza i nie sądzę, żeby było w tym coś złego. Lubię potem do nich wracać, ale po prostu przy każdym towarzyszą mi inne uczucia i za każdym razem, gdy chcę coś nowego stworzyć, nie mam tej samej weny, nasuwają mi się różne słowa, jednak nie zawsze potrafię je połączyć w całość. Dlatego na blogu pokazuję wam te, o których na pewno nie zapomnę, z których jestem dumna najbardziej. Poza tym są oczywiście jeszcze wiersze, których pewnie nigdy nie ujawnię, bo są nadzwyczajnie zbyt prywatne. 

Zapraszam do czytania!

Zamykam oczy

Nie widzę, nie czuję już nic

Delektuję się ciszą i spokojem

Jak kubkiem dobrej kawy

I mogłabym tak bez końca

Żywiąc się jedynie wdychanym powietrzem

Tej chłodnej, suchej zimy.

Wiem jednak, że trzeba wracać

Nie można w ten sposób uciekać

Rzeczywistość nadal tu jest

Która napiera, rani, kuje

A ja muszę sobie z nią poradzić

Otwieram więc oczy

Żuję, gnam, bo to mi pozostało

Ale do delektowania się wrócę znów niebawem.

Co o nim myślicie?

Do następnego!