Rock

 Cieszę się, że już po trzech miesiącach wracam do was z nowym tekstem, bo z biegiem czasu coraz rzadziej sięgam po długopis i piszę coś nowego. Czasem sobie myślę, iż na pewne tematy się już nawet wypisałam i nie mam nowych pomysłów na wiersze. Może nie tyle pomysłów, a raczej bardziej natchnienia, bo jak tylko jakaś lampka zapali mi się w głowie, to od razu piszę. Z samego pomysłu nie napiszę dobrego wiersza, potrzebuję właśnie tej weny do pisania i korzystam z niej póki ją mam. A poza tym pisania takich wierszy nigdy nie traktowałam poważnie, chociaż w gimnazjum kiedyś nie raz startowałam w konkursach literackich. Nie odnosiłam wtedy jakiś sukcesów, ale moja polonistka i równocześnie wychowawczyni na zakończeniu szkoły powiedziała mi, żebym nigdy nie przestawała pisać, ponieważ robię to bardzo dobrze. Pamiętam to do dziś i może też z tego powodu nadal coś tam tworzę. Jest to jak najbardziej hobbistyczne zajęcie, chociaż w sumie kilka osób pytało się mnie kiedyś, czy zamierzam wydać np. jakiś tomik. Ja jednak w pełni zadowalam się tym, że mogę swoje wiersze udostępniać wam tutaj. 

Wiele razy zastanawiałam się,

Co jest moją opoką.

Czasem są dni, kiedy jej nie mam

Albo nie potrafię znaleźć.

Witam kolejny ranek

Z przymrużeniem oka,

A potem kolejne godziny pokazują mi,

Że upadam, roztaczam się w koszmarze,

Chociaż nie śnię.

Opoko, gdzie jesteś?

Nie liczę na cud, bo go nie ma.

Szczęściu wystarczy tylko przecież jakaś podpora,

Która trzyma, gdy wokoło tyle nieszczęść.

Bardzo polubiłam ten swój nowy wiersz, więc ostatnio w sumie tylko czekałam, aż się z nim podzielę, bo oczywiście potrzebowałam do wpisu jakiś klimatycznych zdjęć, haha. Choć pogoda ostatnio kapryśna i taka w kratkę, udało się coś zrobić. 

Jak wam się podoba ten wiersz?

Do następnego!