No title

Pisząc wiersze, czasem nie mam nawet konkretnego celu czy kierunku, wątku, motywu, w którym chcę przekazać moje uczucia. Czasem nie mam pomysłu na tytuł, nie umiem dokładnie opisać tego, jak się czuję. I pozostawiam tekst bez ogólnej nazwy na jakiś czas albo nawet na zawsze.

 W ten sposób w sumie każdy więc może zinterpretować inaczej mój wiersz, może się odwołać do własnych uczuć, doświadczeń. I myślę, że to jest też w takich wierszach piękne. Nie ma jak na języku polskim w szkole narzuconej jednej interpretacji, a jak źle zrozumiesz utwór, to nauczycielka cię wyzwie. Uważam, że osoba, która pisze wiersze, chce nawiązać jakiś kontakt i więź z odbiorcami, powinna ująć, to o czym chce powiedzieć, w takim sposób, aby oni mogli się z nią utożsamiać i móc powiedzieć "ejj, ja też tak mam!". I praktycznie też nie chodzi tu tylko o formy literackie. Tym samym motywem kierują się blogerzy, youtuberzy, wokaliści w swoich piosenkach, wszelakie osoby trafiające do większej grupy społeczności.

Zanim gdziekolwiek się dostałam,

Zazwyczaj więził mnie kaganiec,

Raczej na poboczu się przypatrywałam

Zdarzeniom z innego świata.

Obca mi była ludzkość,

Która mną też gardziła.

Nie raz złamałam którąś kość

Na prostej kamiennej ścieżce.

Dano mi więc laskę, założono gips.

Moja własna bezradność nie poszła ostatecznie na nic.

Przyznajmy sobie szczerze, że wszystkie teksty na języku polskim Kochanowskiego czy innych poetów odnoszą się raczej typowo jedynie do ich własnych doświadczeń i nie da się tu zbyt z nimi utożsamiać, tym bardziej, że zmieniły się przez tyle wieków perspektywy i cały obraz świata oraz sam język. Trudno nam zrozumieć, co ma na myśli poeta, gdy w około tyle rożnych archaizmów. 

Oczywiście nie kwestionuję tutaj wielkości talentów tych wielkich autorów. Ale myślę raczej nad takim terminem jak "ponadczasowość", wszystko może się zmienić, ale nie ludzie, ich mentalność, osobowość.

 Jak interpretujecie mój utwór? Co odczuwaliście, czytając go?