Peace

Spokój, jaki obecnie odczuwam jest aż wręcz niewyobrażalny, ciężko wręcz sobie przyjąć do świadomości, że tak po prostu jest. Nie wiem, czy też miewacie takie momenty, kiedy w końcu możecie wyluzować i trudno jest wam w to uwierzyć. I gdzieś z tyłu głowy macie, że jest zbyt pięknie, by mogło być prawdziwe i że na pewno zaraz się coś wydarzy, a cały czar pryśnie. 

Ten tydzień spędziłam w domu rodzinnym i nigdzie indziej nie czuję się tak komfortowo jak w nim. Nic na mojej głowie. Całkowity luz. W końcu jestem wyspana, pozwalam sobie na lenistwo. Odstawiam na bok całe życie, jakie prowadzę kilkadziesiąt kilometrów dalej. Bo w tym miejscu ono nie obowiązuje. Nie martwię się pracą, studiami, codziennymi obowiązkami. Strasznie to doceniam, że jeśli mam okazję i mogę, to wracam i się odcinam. I doceniam to, że mam gdzie wracać. 

W jednej z bajek, może niekoniecznie mojego dzieciństwa, ale młodości, czasów, kiedy chodziłam do gimnazjum, pojawia się takie piękne stwierdzenie, które po prostu utkwiło mi w pamięci i myślę, że jest w nim 100% racji - "Dom jest tam, gdzie ktoś myśli o tobie". Nie należy tego brać dosłownie, wiadomo, ale każdemu życzę takiego domu, do którego można wracać z radością i w którym można zaznać po prostu wewnętrznego spokoju. 

Dzisiaj bardzo krótki wpis. Prosta potrzeba napisania czegoś, wpadło trochę weny i oto jest. A tymczasem powoli wracam do swoich obowiązków, codzienności i rzeczywistości. Byłoby zbyt pięknie, a może nawet nienaturalnie w tym życiu, gdybyśmy nie musieli się faktycznie niczym zajmować. Taki reset jest naprawdę czymś dobrym, ale po czasie dobrze jest też wrócić do swojej rutyny. 

Do następnego!